Interview van Wim de Jong (lid 4 mei comité Deventer) bij mevrouw Van Dijk-Gerrits en haar man. Beiden zijn in de 90 en al meer dan 75 jaar bij elkaar. Mevrouw van Dijk verloor haar zus Betsy Beltman-Gerrits en haar enkele dagen oude baby Corry bij een bombardement in Deventer. Haar man was daarvan ook ooggetuige. Volgens hun hulp Daniëlle wil vooral mevrouw daar graag een keer over praten.
Dit verhaal is op de 4 mei herdenking voorgelezen door Mila, dochter van Daniëlle.
Op de gedenkwaardige dag 6 februari 1945 waren Rikie en Gerard samen. Ze hadden toen al een tijdje verkering. Ze waren op de Worp aan het hout zagen voor de kachel van moeder van Rikie.
Dan gaat het luchtalarm af en vallen er bommen. Wat doe je dan? Schuilen kan eigenlijk niet, want er zijn maar weinig schuilkelders. Je bleef binnen bij een bombardement. ‘Altijd angstig, dat kan ik mij nog herinneren van die tijd’, zegt mevrouw.
Ze gaan naar de overkant van de IJssel, naar de Lange Zandstraat, waar haar zus Betsy woont. Op de foto Betsy met haar zusje Thea op een katholieke feestdag. Op de Lange Zandstraat is gebombardeerd. Alles in puin. Op een gegeven moment mogen we daar niet verder. Het is afgezet. Toen ik zei dat mijn zus daar woonde mocht ik door. Betsy was net uit het ziekenhuis. Ze was daar bevallen. ‘Was ze toch maar een paar dagen extra in het ziekenhuis gebleven’ verzucht Rikie. ‘Dat hebben we later nog vaak bedacht’. We hoopten eigenlijk dat Betsy met haar kind vertrokken zou zijn naar haar schoonouders. Die hadden een boerderij aan het Groenewold. Maar dat was niet zo. Het huis aan de Lange Zandstraat kreeg een voltreffer. Wij mochten haar niet meer zien. Dan weet je wel dat het erg is. Het baby’tje hebben wij nog wel gezien.
Een volgend moeilijk moment was dat we dat aan onze moeder moesten vertellen. Die was op dat moment in Wilp met drie nichten uit de Randstad op voedseltocht. In Wilp woonde nog een zus die wel wat contacten had met boeren. Moeder vroeg aan Gerard hoe het bij ons was en toen moest hij zeggen: ‘maar we hebben Betsy niet meer!’
Na het bombardement op 6 februari zijn de katholieken begraven vanuit de Broederkerk. De doden uit het Grote en Voorstertehuis elders. Ook dat zie ik nog zo voor me, zegt Rikie. ‘Die platte wagens van Van Gendt en Loos met daarop allemaal kisten’. Mijn zus is op het RK-kerkhof aan de Ceintuurbaan begraven met haar kindje, nauwelijks 14 dagen oud. Wat schrijnend was: een moeder met een pas geboren baby. Dat beeld zie ik nog voor me: een heel klein kistje op de grotere kist. Het gegeven van een moeder met haar pasgeboren kindje, dat kwam later nog vaak terug in herdenkingen in de krant.
Betsy was een schat van een meid. Het was mijn lievelingszus. Ze had altijd nog wel ergens een bonnetje voor je. Hoe ze daaraan kwam, zou ik niet kunnen zeggen. Haar graf is inmiddels geruimd. Er stond op: ‘door oorlogsgeweld om het leven gekomen’.
Elk jaar 6 februari heb ik weer een moeilijke dag. Dan denk ik aan deze gebeurtenissen. Ook 4 mei is voor ons een bijzondere, bijna heilige dag. We hebben 4 mei al die jaren ook trouw herdacht. De laatste jaren via de televisie. Het was zelfs zo dat wij, als we op verjaardagsvisite gingen, langs de kant van de weg de auto stil zetten om de 2 minuten stilte te houden. We kunnen ons eigenlijk niet voorstellen dat andere mensen dat niet deden.
Geweldig dat er nu aandacht is voor ons kleine verhaal. Fijn dat u het komt aanhoren en wilt opschrijven!
“Mevrouw Van Dijk verliest haar zus Betsy met baby Corry”
In deze video vertelt mevrouw van Dijk over het leed in haar familie door het bombardement van 6 februari 1945. Ze verloor zus Betsy en haar pasgeboren baby Corry.